Yılmaz Özdil'in yazısını yeni okudum, duygularımıza çok güzel tercüman olmuş. üç saatte bir fetih anlatmak belki zordur bilemem ama bu kadar kopuk anlatmak da nesi.. Her ne kadar çok yargılamak istemesem de filmi sonradan düşündükçe gözümde basitleşti. Çoğu sahnede kendimi tutamayıp güldüm ve "son" felaketti. Üç sene emek verilmiş, bu şekilde sunulmuş olmasının altında da başka şeyler yatıyor demek ki; ben karar veremedim....