Alıntı Ahmet Yeşil Nickli Üyeden Alıntı Mesajı göster
Mustafa Bey, iyi yazmışsınız da tam olarak katılmıyorum size.
Fotoğrafı ve fotoğrafçıyı bize birşeyler anlatmak istedi diye göremeyiz.

Geçen gün Salgado'nun petrol işçisi fotoğrafı benim üç gün sinirlerimi bozdu.
Kuveyt'i görmedim, petrol rafinerisi nedir bilmem, hiç zor şartlarda da çalışmadım bir petrol işçisine kıyasla ama bu fotoğraf beni çarpmıştı.




Evet Sontag'ın "Başkasının Acısına Bakmak" isimli kitabında da eleştirdiği gibi,
belki akbaba ve çocuk ya da petrol işçisi fotoğrafının belki varlığı ya da o fotoğraflara huzurlu evimizin ortamında bakmak bile bir ahlak yoksunluğudur ya da en iyi ihtimalle hikayedir-öyle olması gerekir-dir.
Belki de fotoğraf izlenmemelidir, en iyi fotoğraf olmayan fotoğraftır.
Ya da en iyi fotoğraf harekete geçirecek fotoğraftır ve en iyi eleştirici de harekete geçme potansiyeline sahip eleştiricidir.
abi yine yazcağım konu ile alakalı o kadar üstün körü geçilecek bir konu değil:
fakat çok ütopik olmamak lazım; bu insanı fazlasıyla yoruyor.
ben hayatın gerçeklerini ilk kitabımı çıkarttığım zaman anladım.
ve ütopyalarımı bir kenara o zaman bıraktım...

ütopyalar ve hayatın gerçekleri birbiri ile taban tabana zıttır.
belki yaklaşık bazı noktalarda aynı şeyleri söylüyor olabiliriz, ya da düşünüyor olabiliriz...
fakat ben o kadar romantik değilim fotoğraf konusunda...

şimdi kendimize soru soralım:
şu koca dünyaya baktığımız zaman; o başında akbaba bekleyen fotoğraf kimin umurunda?
ya da bu petrol işçisi?
benim halepte fotoğraflarını çektiğim al-omayyad camisi harap olmuş durumda; koskoca tarih yok ediliyor içindeki insanlık ile beraber...
binlerce milyonlarca fotoğraf var kimin umurunda?

gerçekler acı... fotoğraflar bile bunu göstermeye yetmiyor.
çünkü,
çünkü,
çünkü diyorum ama kelimenin devamı gelmiyor

anlatmanın bir yolu olmalı.
söz de fotoğraf da yetmiyor.