Bizde sokak fotoğrafçılığı 'sokakta fotoğraf çekmek' olarak algılandığı için böyle bir coğrafyada ne yazık ki dünyaca ünlü sokak fotoğrafçıları çıkartamıyoruz.
Ara Güler'in sevdiğim bir sözü var: 'Dünya'nın neresinde günbatımı çeksen aynı boktur.' der.
Sokak fotoğrafçısı zamanın tanığı olmalıdır. 'O an' diye tabir ettiğimiz ve fotoğrafçılıkta artık belli bir profosyonelliği yakalamış kişidir sokak fotoğrafçısı.
Sokak fotoğrafçısı diğer tüm fotoğraf türlerine hakim olmalıdır. Olanı değil olacak olanı önceden sezip bir satranç oyuncusu gibi birkaç hamle önceden karar verip deklanşöre basacağı anı o andan önce yaşamalıdır.
Çekilen renkli fotoğrafları photoshop ya da başka programlarla siyah-beyaz'a çevirip altına imza basmak değildir.
Ben şahsen insanlardaki bu imza fetişizmini de anlamıyorum. Adam eline iki gün önce makina almış, fotoğraf denebilecek birşey ortada yokken altında kocaman imzası var. Ben şahsen fotoğraf çekmeye başladığım günden beri kendime bir imza oluşturacak yeterliliği kendimde bulamadım. Fotoğraf tarihine bakarsanız da büyük ustaların fotoğraflarında imza göremezsiniz. O fotoğrafların kendileri imzadır çünkü. Belli bir tarz ve üslup oluşmadan adının sonuna 'photography' eklemek o kişiyi gayrı ciddi ve komik olmaktan öteye götürmez.
Bir fotoğraf iyi değilse o fotoğraf iyi değildir. İster HDR uygulayın, ister efektlere boğun, ne yaparsanız yapın önemli olan herkesin beğeni tuşuna basacağı fotoğraf değildir.
Ne yazık ki çağımızda bilgiden ziyade fikir sahibi olmak yeterlilik olarak algılandığından estetik ölçüt oluşturmak da gün geçtikçe tüm sanat dallarında zorlaşıyor. Birini eleştirdiğinizde ya ''sanatçıyı'' anlamamış oluyorsunuz ya da 'benim tarzım'ı anlamıyorlar oluyor.
Resim sanatının ilk eğitimlerinde herkes natürmort çizer. Önce gölge-ışık-renk bilgisi herkese öğretilir. Belli bir klasik eğitimden geçersiniz ve ondan sonra artık dilediğinizi çizebilirsiniz. İsterseniz sürreal, kübist, dadaist olabilirsiniz çünkü sizin resminize bakanlar şunu iyi bilir ki bu adam klasiğe hakim biri. Picasso'yu dahi yapan da sürrealist bir ressam oluşundan önce dünya'nın en iyi klasik resim ustalarından da biri olmasından kaynaklanıyor.
Türkiye'de ne yazık ki iki sergi açan Facebook'ta bir event oluşturup peşine 6-7 kişi takıp Fener-Balad'ta klasik fotoğraf eğitimi ve ugulamaları hocası kesiliyor. Herkes bir sanat dalını gidip üniversitedeki bölümünde okumak zorunda değil. Yurt dışında mesela bir tiyatro oyuncusu olacaksanız elinizde demolarınız olmak durumundadır. Gider bir tiyatroya hem performansınızı sergiler hem de önceki işlerinizin demolarını gösterirsiniz. Onlar da sizi yeterli görürse klasik eğitime kabul edilirsiniz. Sinema'da da böyledir. Audition olayını bizim sinema oyuncularımız bir aşağılama olarak görür. Onlara asla deneme çekemezsiniz. Çünkü onlar ustadır, herşeyi biliyordur... Ama yurtdışından bir yönetmen geldiğinde Audition'a katılmak için araya sokacak adam ararlar. Ne yazık ki her sanat dalında böyle örnekler bizde oldukça çok.
Fotoğrafa gelecek olursak sokak fotoğrafçılığı benim çok kıymet verdiğim bir alan olduğu için bu yazıyı yazmak istedim. Kendimizi ne çok önemseyelim ne de olduğumuzdan aşağı görelim. Ama şöyle bir öğreti vardır. İyi olduğun şeyde senden daha iyisi olduğunu düşünüp övünme, kötü olduğun şeyde senden daha kötü durumda olanı düşünür gerinme. Kıyas burada her zaman makul ölçülerde olmalı. Hepimiz çektiğimiz fotoğrafları bir hevesle forumlara ekleyip insanlardan güzel şeyler duymak istiyoruz mutlaka. Eleştirildiğimizde de bizim gördüğümüzü göremediklerini düşünüp kızıyoruz. Bu konuda standart sayılabilecek bir estetik kavramı oluşturulmadıkça maalesef tüm forumlar database yığını olmaktan öteye geçemeyecek. Mutlaka ki sizin fotoğrafçı olduğunuzu size birinin söylemesi gerekmez ama profosyonel olmak için bir kabul görürlüğe ihtiyaç vardır. Bu kabul görürlük de çoğunluk demek değildir mutlaka.
Uzun ve sıkıcı yazımı vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkür ediyorum. İçimden geçen ve içimde kalmasını itemediğim birkaç konuyu burada paylaşmak istedim. Herkese bol fotoğraflı günler.