fotoğrafta doyuma ulaşmak güç gibi geliyor bana . göz gördükçe o gördüğünü en iyi haliyle kaydetme isteğimin kaybolacağını sanmıyorum.
bu mantıkla fotograf çekme isteğim sadece göz sağlığıma dayalı görünüyor.
fotoğrafla birlikte artık baktığım heryerde herşeyde ışığı ölçüp kadrajı kurup makinesiz fotograflar çekiyorum kafamda

bu fotograf ne kadar gereksiz niye çekmişimki dediğim tek bir kare bile hatırlamıyorum ama ah ulan makine yanımda olacaktı şimdi dediğim milyon tane durum olmuştur.