Konu: Neden Fotoğraf Çekiyoruz?

Neden yaptığımı bilmeden hiç sıkılmadan yapabildiğim tek şey olduğu için.Bide hiç doymadan ve sıkılmadan çilek yiyebiliyorum.O zaman fotoğraf çilektir.

Resim yapamiyorum, muzikten toplum sagligi icin vazgectim. Sinema ceksen ortam kalabalik. Napalim kizlar hem fotografcilara bayiliyor...

Ciddiyetele yaklasirsak fotograf artik herkezin diline sakiz olmus olsa bile benim icin bellektir. Benim hafizamdir fotograflarim.

ben devlet memuruyum (anlayan anladı), çalıştığım birim değişti, odamda bir üstad var birde onun çırağı, aşağı yukarı 6 ay çırak yüzünden kafam ütülendi, hatta beynimin ırzına geçildi, yok fazla pozlamış, yok ters ışıkmış, asaymış cartmış curtmuş, ne sövmeden anlıyorlar ne dövmeden.

bir gün yine bilgisayarın başına çökmüşler ama normal olmayan bir sessizlik var, doğruya doğru ulan dedim hangi .... (bayana ) bakıyorsunuz, bende bakacam.

sonrası buradayım.

o gün o resim ne resmiydi hatırlamıyorum ama bayağı bir resme bakmıştık beraber (bayan resmi yoktu )

haftasonlarımı artık fotograf gezileri yaparak geçiriyorum, günde 2 saat fotograf sitelerini dolaşıyorum falan. 100 kareden 5-6 tanesini beğeniyorum, yuh be diyorum ama o 5-6 kare var ya...

Önceleri balık avlamayı hobi edinmiştim. Sonra onları tavada kızartıp yemek çok keyifliydi. Ama sonra baktım. Her an balık tutmak mümkün değil. Bende her anı değerlendirmek ölümsüzleştirmek adına fotografçılığa merak saldım. Balıklara ne mi oldu. Fotoğrafçılıktan arta kalan zamanım olursa (ki bu aralar hiç olmuyor) tutmaya devam ediyorum. :yaril

Ne para kazanıyorum ne de birilerine yaranmaya çalışıyorum Benim tutkum ve hobim. Fotoğrafı çeker ve eve gelince hemen bilgisayara aktarır o fotoları inceler üzerinde düzenlemeler yapar kurcalar dururum. Herşeyi çeker farklı şeyler denerim, falan filan

Bazen düşünüyorum yahu yaptığım bu masrafa değer mi diye ama fotoğraf çekerken o düşünceyi anında unutuyorsunuz. Çok değişik bir hobi ve heves aslında. Pahalı bir uğraş ama en azından paramızı iyi şeylere harcıyoruz kötü alışkanlıklarımız yok

Bana göre de zamanın durdurabilmenin tek yanı bu ve bu yüzden fotoğraf çekiyorum Aklıma ilk gelen bu oldu.. Hayatımın o kadar doğal bir parçası olmuş ki bu zamana kadar da "ben bunu neden yapıyorum?" diye sormamışım, şimdi farkettim

makinanın karşısında durup yapmacık bir hal almayı hiç sevmiyorum. karşısında durmuyoruz bari arkasında duralım dedik

Derslere girmeyip kafe köşelerinde okey, kağıt oyunları oynamaktan sıkılmış biri olarak fotoğrafa sarıldım diyebilirim. Fotoğraf konusunda profesyonel bir hedefim yok. Amatör olarak, hoşuma giden şeyleri çekme niyetindeyim. :

iş yerindeki yogun stres ortamından kaçıp,vizörden hayata bakarak deşarj oluyorum ve inanılmaz bir zevk alıyorum..
hatta fotograf makinamı her yere götürüyorum,neredeyse yatarkende yanımda taşıyacagım,galiba bende saplantı oldu.)

iceveberg Nickli Üyeden Alıntı

neredeyse yatarkende yanımda taşıyacagım,galiba bende saplantı oldu.)

Selim, fotoğraf makinesi ile aranda bişe yok dimi :

27 yaşındayım.bu zamana kadar ne yapmam gerektiğine hiçbir zaman kendim karar veremedim.Hep yardım aldım,sordum,tartıştım...
Fotoğrafçılıkla düğün fotoğraflarımı çeken Başak Gürbüz Derman sayesinde tanıştım. İlk kez bir DSLR makineden baktım dünyaya..Çok sevdim..
Bir arkadaş ortamında bir kaç kişi "kadınların bu işe ayıracak zamanı olmamalı" deyince eşim fazla sinirlendi sanırım En güzel Canonlardan biri 450D hediye edildi
"Kimseye sormadan başlamalısın" dedi..Başladım..
Umarım daha da güzel olacak.Gittikçe bağlanıyorum makineme..Evimdeki kedilerin önüne hiçbir şey geçemez sanırdım,yanılmışım..

Fotoğraf çekmek mi? Hiç aklıma gelmezdi..Ablam, fotoğraf makinasını hiç elinden bırakmazdı, abla bu işler sence boş değil mi diye ona takılıyordum hep.. Ta ki eşim de fotoğraf çekmeye başlayınca, baktım ki ben de galiba yavaş yavaş fotoğraf alemine giriyordum..Ve makinasına el koymuştum ) Hiçbir şey bilmiyordum, eğitimini zaten almadım hiç..Önce eşimden birkaç bilgi öğrendim, sonra baktım ister istemez kendi kendime araştırıyorum bişeyler..Yavaş yavaş fotoğraf dergilerini karıştırırken buluyordum kendimi...Gün geçtikçe, bu alemde kendimi kaybediyordum..elimden makina hiç düşmemeye başladı. Hergün yeni bişeyler öğreniyordum..Güzel yorumlar aldıkça, tutku halini almaya başladı bu bende..ve artık durduramıyordum kendimi..Ablama güldüğüm dönemleri kendim yaşamaktaydım..Artık millet bana gülmeye başlamıştı )) Ama gerçekten bu bir tutkuymuş onu gayet iyi anladım..Kendimi çok mutlu hissediyorum fotoğraf çekerken )) Artık kızımın bile oyuncak bir fotoğraf makinası var )

cumlelere dökemediğim dugyuları fotoğrafla ifade etmenın daha iyi olacağını, duyguları daha etkili ve daha çok kişiye ulaşacağını sanıyorum..

Fotoğraf çekerken kendimi dinlenmiş hissediyorum.

Çevremde olaylar karşısında OBJEKTİF bir bakış açısına sahip olduğumu söylediklerinde "Madem objektif bir bakış açısına sahibim o halde fotoğraf çekmeliyim" diyerek başladım .
(Tamam belki başlangıcım biraz yalnış anlamayla olmuş olabilir kabul ediyorum )

Fotoğraf bana hayatın görmek istediğim açıdan görünmesini sağlıyor...

Babam:" Oğlum Boş işlerle uğraşmayı ne kadar seviyorsun ya"

ehehe, kusura bakma babacım :P

Fotoğraf çekerken kendimi buluyorum ya var mı ötesi, dayanılmaz bir haz alıyorum. Kesinlikle bir hobi değil benim için HAYAT'ın ta kendisidir.

Kendimi ifade etmek için fotoğraf çekiyor(d)um...sonra yada şimdi ne olacak bakalım ? beklemedeyim
selamlar

İnsanlar farklı olan şeylere az olan şeylere karşı her zaman ilgi duyuyorlar benim de böyle oldu küçükken filmli makineyle çekmiştim çok sonraları dijital dünyaya girdim ve içinden çıkamıyorum bir türlü gerçi bazen çıkmak isteyip istemediğimi sorgulasam da fotoğrafçılık benim için hala farklılığın simgelerinden biri. Doğduğumuz andan beri yoldayız ve her gün bu yolculukta birşeyler öğreniyorum.Herkesin bakıp da göremediklerini görmeye çalışmak var ya her seferinde deklanşöre bu hevesle basıyorum.

Ortaya güzel bir şeyler çıkardığımda bu kadar mutlu olduğum, beceremediğimde ve elim boş döndüğümde bu kadar sinirlenip üzüldüğüm başka bir uğraş bulamadığımdan....