Konu: Bir Fotoğraf - Bir Hikaye

Kendi fikrimi paylaşmakta bir sakınca görmüyorum. Benim gibi düşünmek durumunda da değil hiçkimse, burada yer alan fikirlerim tamamen subjektiftir.
İnsanın özel anları, kendine has duyguları yalnızca evde kıyıda köşede yaşanmaz. Çeşitli buhranlar, duygu patlamaları, insan olmamızla paralel olarak dışarı taşacak ve kamusal alanda da kendini gösterecektir. Böyle anların kesişim gösterdiği yerlerde, bu tip bir karenin öznesi olmayı ne kadar tercih edersiniz, böyle bir "an"ınızın çekilmesine, diğer insanlarla izniniz olmadan paylaşılmasına müsade eder misiniz?
(çeken kişinin etik anlayışı, böyle bir anlayışı olup olmaması da ayrı bir tartışma başlığı) Bu soruya vereceğiniz yanıt ne olursa olsun, tekil olarak bu fotoğraftaki kişinin fikri açısından hiçbir değer taşımamaktadır.Yanıtın olumlu/olumsuz olması değil aslolan, o vizörden bakan kişinin duruşu ve paylaşımına ilişkin bir eleştiride bulunuyorum.

Ek olarak:
Ağlamak, bilinçli bir şekilde yaptığımız bir eylem değildir. Ruh halinin fiziki olarak dışa yansıdığı anlardan biridir. Bir açıdan iradi davranışla ortaya çıkan bir sonuç değildir, fiil ehliyetinden yoksun kalmaya benzer.
Örneğin bilinç/istem dışı eylem olarak, söz konusu olayın vehametini vurgulamak açısından sistik hastalarına değinirsek, idrar yollarına ilişkin bu hastalık neticesinde, kontrol dışı idrar kaçırabilir hastalar. Böyle bir anı fotoğraflamak ve paylaşmak, ardından içinizin acıdığını belirtmek ne kadar anlaşılabilir ise,bu kareler içinde aynı fikirdeyim.


Fotoğrafı çekmeden önce ve sonra,ardından paylaşım aşamasında sizi fazlasıyla düşünmeye davet ediyorum. Saygılar.