Bu fotoğrafı çektiğim sıralarda annem vertigo hastalığı tedavisi görüyordu denge hissi kaybolmuş ve sürekli mide bulantıları ile boğuşup bunları engellemek için hareketsiz kalmaya çalışıyordu ilaç tedavisine başladıktan sonra vertigo ile ilgili bir şikayeti kalmamıştı ama hala bir sorun vardı. ilaçların yan etkileri yine yatağa hapsolmuştu bulduğu ilk fırsatta kendini bırakıp sadece uyumak istiyordu hayattan hiç bir zevk hiç bir tat alamıyordu o canlı,sevecen,pamuk gibi kadın depresyon illetine yakalanmıştı. onu çok iyi anlıyordum. çünkü ben de bir zamanlar aynı hastalıktan muzdariptim o zamanlar beni anlamayan depresyonu ergen hastalığı olarak gören bir çok insan ''boşver kafana takma, herşey sende bitiyor'' gibi içi boş cümleler söylemekle yetiniyordu. annem de kullandı bu kelimeleri kızdığım veya şikayet ettiğimden değil aslında beni anlamalarını nasıl bekleyebilirim birini anlamak için onun gözünden bakmak, onun yürüdüğü yollardan yürümek gerekir. Annem'e onun neler hissettiğini birbir söyledim beni dinlerken gözleri parlamıştı bi anda sanki bir yardım eli uzanmışcasına umut dolu bakt,ı bi an için artık o da anlamıştı benim o dönemler neler hissettiğimi neler düşündüğümü bu illetin sağlıklı, yaşama sevinci dolu bir insanı ne hale getirebileceğini ilk elden tecrübe etti. ertesi gün yine doktorlara gidildi ilaçlar alındı, 1,5 senelik bir tedavinin sonucunda annem bize geri döndü. Eskisinden daha enerjik ve daha mutlu görünüyordu. Bir gün uzun bir süre ilaçlarını almadığını fark etti artık tamamen kurtulmuştu. o gün akşam otururken bana dönüp söylediği tek şey '' oğlum seni artık daha iyi anlıyorum, insanın başına gelmeden bazı şeyleri bilemiyorsun iyi ki yanımdaydın yoksa tek başıma üstesinden gelemezdim''

Çok uzatmadan fotoğraf perdelerin arasından gelen parçalı gün ışığı annemin yüzünü aydınlatıyordu. o anda sadece deklanşöre bastım kompozisyon, netlik, renk hiç biri önemli değildi sadece deklanşöre basıp bu anı yakalamak istedim beklediğim gibi fotoğraf çok iyi değildi ama önemi yoktu kareyi yakalamıştım attım bilgisayara ve bugün eski fotoğraflara bakarken bunu gördüm ve bir kaç ps müdahalesi yapıp paylaşmaya karar verdim.
Eğlenceli bir anım değildi, ama benim ve sevdiğim bir insan için zor dönemlerdi o yüzden bu fotoğrafın benim için anlamı çok büyük

Bu kadar eğlenceli anıların arasında pek olmadı bu hikaye ama paylaşmak istedim.

ps: nacizane önerim ruhsal ve psikolojik sorunları olan insanlara lütfen; ''abi herşey kafada bitiyor, kendi kendine yapıyosun, düşünme abi relax ol mantalitesiyle mümkünse yaklaşmayın işe yaramıyor üstüne üstlük daha çok can sıkabiliyor.



Yazım ve imla hataları için kusura bakmayın bu saatte bu kadar oldu ilk fırsatta editlerim.