Dün gece 1'den sabah 8'e kadar Soma'daydık 5 arkadaş.
1-2 saat hastane civarında ne yaparız ne ederiz diye çırpınırken;ne kana ihtiyaç olduğunu,ne de insan gücüne ihtiyaç duyulduğunu gördük..
Ne yaparız,nasıl faydamız dokunur derken;zor bela bir kaç kontrol noktasından geçerek 30km ilerideki maden ocağına hatta girişine kadar girdik.
İşte orada herkesin yüzündeki ifade,insanlardaki ''çaresizce umutlanma'' nedir onu gördük..
Profesyonel yardımın bile anlamının kalmadığı gördük..
Duaların reflekse dönüştüğü,hatta bir çok insanın;hiç olmazsa cesedini görelim dediğini..
Yüzlerce ambulans; bir o kadar itfaiye,kurtarma aracı, insan yığını;artık hiç bir faydası olmadığını bağırıyordu birbirine..
Yine de ,bir kalp daha atar mı diye; binlerce kalp atıyordu orada ''haydi'' diye.
İnsan buna ölüm diyemiyor..Kaza,kader,ihmal..Diyemiyor..Hangi duyguya hangi cümleye bir anlam yüklesem;hep boş kaldı bir yanı.
Yaşlar 30 - 35 .Feryatlar deldi dağları..
Sustuk çığlık oldu;göz yaşlarımız deniz derya..
İnanın ki oradan bir nefes bir soluk sesi gelse,mevsimler değişecek;
o işciyi tanıyan tanımayan herkes birbirine sarılacak.Orada ölen emekçi kardeşleri gülümseyecek gökyüzünden.
Bir nefes daha.
Haydi..