Ahh ömür nasılda bakakaldım aynada sana...
Eski fotoğraflarda siyah beyaz yaşamımda yoktu yüzümdeki çizgiler...
Hangi gerçeği ısrarla vurgular gibi belirdiler... Tozlu sandığa gömmüştüm oysa aşklarımı, anılarımı, tüm tebessümlerimi...

Şimdi zamanı ısrarla yavaşlatır gibi duruyorum duvarları beyaz insanları renk skalası bu kahvede...
Sıcak bir çay misali demleniyorum Bazen oğlunu özleyen Osman ağanın yanında...
O kadar çok konuşmuşum ki susmanın tadını çıkarıyorum, o kadar çok yaşamışım ki bakarken görmeyi deniyorum...

Tüm sahip olduklarımla adım atıyorum kaldırım taşlarına...
Bakmayın böyle durduğuma coşuyorum ben ertesi gün de güneşe kavuştuğumda.