bu (ve benzeri) başlığı her gördüğümde seneler önce 3 yaşındaki bir çocuktan duyduğum harika bir felsefi söylemi hatırlarım.

hacettepe çocuk hastanesindeki çalıştığım serviste, sabah hemşireler çocukları servisin ortasındaki deske oturtmuş, temizlik, bakım yapıyorlar. oyalanmaları için de ellerine oyuncaklarını vermişler. ağzım kulaklarımda muhteşem manzarayı izliyorum. çocuklardan biri sarsak hareketlerinin sonucu elindeki oyuncağı düşürdü, arkasından baktı, alması olanaksız. çaresiz, dudaklarını büktü. ağlayacak zannederek oyuncağı vermek için yaklaşırken bir sağındaki, bir solundaki çocuklara baktı ve avazı çıktığı kadar bağırdı: "aptallar! bana ne yaptırdınız?"..