Halamın 9 sene önce vefat eden kocası Elmas eniştemin evine ziyarete gittim geçen günlerde.
Rahmetli Bayrampaşa'da fotoğrafçı olmakla birlikte aynı zamanda mesleğinin sanatsal alanında da faaliyet göstermekteydi. Babamla aralarından su sızmaz, birlikte müsait oldukları zamanlarda kuzenlerim ve beni de alıp fotoğraf turlarına çıkarlardı. Ailemize fotoğrafçılığın 'F' sini öğretendi kendisi. Her özel anımızda yanımızdaydı. Her iyi günümüzü ölümsüzleştiren, çocukluğumun model adamıydı.
Ailemize ilk fotoğraf makinesi aldırtan adam da oydu. Ben o günlerde yoktum ama annemin anlattığına göre bir gün eve ikisinin eli kolu dolu Zenit 12XP ve türlü objektifler, filtreler, kutularla gelirler. Babama zorla aldırır ekipmanları ama sonrasında babam fotoğrafçılığa aşık olur.
Ziyaretimde halamları, kuzenleri vs çektikten sonra halam sandalyeyle vitrinin en yüksek yerinden siyah bir kutu aldı, ardından bana verdi ve 'al bakalım bizde bunu kullanacak kimse yok, eniştenden sana hatıra kalsın iyi bak' dedi.
Paketten bir adet EOS 1N ve 50mm 1.4 objektif çıkardım. Birbirimizle bakıştık, o kısa sürede zihnimden eniştem,babam,anılarımız,eski günler geçti. Eniştemin boynunda asılı duran, içinden yüzlerce eşsiz film çıkan bu makine şimdi elimdeydi.
Ama o makinenin yeri benim elim değil, o güzel insanın hatıralarının bulunduğu, sayesinde ekmek parası kazanılıp alındığı ve ailesiyle geçirdiği güzel günlere sahiplik eden o eve aitti..
Elmas emiştemin 1N'i, vitrindeki sessiz köşesine aitti..
Makineyi kalkıp, kuytu köşesinde sessiz uykusuna, anılarının olduğu yere hatıralarıyla başbaşa bıraktım. Ardından halama durumu bi şekilde izah ettim ve makineyi alamayacağımı söyledim.
O ise yukarıdan bi yerlerden belki bana kızdı, ama o makinenin 36 pozundan birine bile kendisini sığdıramadıktan sonra ne anlamı var ki..
Allah toprağını bol etsin Elmas Enişte, dualarım her zaman seninle..
