Bir fotoğrafın anatomisi

BİR FOTOĞRAFIN ANATOMİSİ

Sıkılırsın, daralırsın, bunalırsın, konuşamazsın, anlatamazsın, müzik dinlesen geçmez, ağlasan duramazsın, bağırsan sesin çıkmaz… Atarsın kendini dışarı. Rüzgar kafandaki sis bulutunu dağıtana kadar gezersin, yorgunluk hissetmezsin. Sonra ardından güneş parlar sendeki hırçın dalgaları yatıştırarak dingin bir hale getirir. Artık sakinsindir, rahat ve huzurlu…

Sonra sağ omzunda bir ağırlık fark edersin. Evden çıkarken bir hışımla ona sarılmışsındır ve bütün gün yanında sürüklemişsindir. O da sesini çıkartmadan gelmiştir seninle birlikte. En iyi dostundur. Kendini anlatmaya sözlerinin yetersiz kaldığı durumlarda o yardım etmiştir sana ve anlatamadığın kişilere tokat gibi cevaplar vermişsindir onun sayesinde… Makinendir senin o… Hayatın akışını durduran “…ve zaman durdu” kelimesini en iyi açıklayan, kelimelerin anlatmaya yetmediği durumlarda nefes kesecek renklerle en iyi şekilde bir betimleme gücüne sahip bir makinedir o. Fotoğraf Makinen…

Tüm günün yorgunluğu üzerindedir. İkindi güneşinin en tatlı an’larıdır. Bir yerde durup oturmak yerine “Fotoğraf” ararsın ayak tabanlarının sızlamalarına aldırış etmeden. Her şey fotoğraf içindir… Günün özetidir… Senin içindeki soyut olan Sen’i somut olarak ortaya çıkaran makinedir o…

Ve artık bakmaya değil görmeye başlarsın. Onu ararsın, Fotoğraf’ı görmeye çalışırsın, tüm algılarınla hissetmeye çalışırsın.

Hazırlıklara başlanır. İlk önce makinenin Off düğmesi On konumuna getirilir, Manuel Mode ayarı seçilir, ISO ve Beyaz ayarı (WB) yapılır ve artık hazırdır. Sadece tek bir şey gereklidir, görmek…

Ara sokaklara dalarsın, köşelerden çıkarsın, duvarlardan atlarsın, tuvalete gitmen gerekir; ama bir tuvalet bulup yapamazsın, yapmazsın. Çünkü sen tuvalette rahatlarken ya o an’da “Fotoğraf” kaçarsa? Düşüncesi bile ürkütür ve anında unutursun mesanenin ürik asitle dolu olduğunu.

Bir yere gelirsin. İnsanlar vardır. Fotoğrafın en önemli öğesi olan nesneler ordadır. Evet, daha önceki sokaklarda da vardı; ama buradakiler gibi değillerdi, hissedersin farkı… Fotoğraf sana eskisi kadar uzak değildir artık. Makineyi omzundan çıkartıp eline alırsın, gözünü vizöre koyar etrafı bir tararsın. Vizör bambaşka bir dünyadır çünkü. Sadece sana belirli bir alan verir ve o alandan başka yeri göremezsin. Görmek istediklerini gösterir vizör… Fotoğrafı gösterir. Bir pusuladır… Ama nerde şu Fotoğraf??!!

Saklanma konusunda çok ustadır “Fotoğraf” herkese kendisini göstermez, görebilen kişilere sadece göz kırpar.

Etrafı gözlemlerken birden bir kıpırtı fark edersin! Saklanan bir şey var orda! Birden kalbin hızlanır, büyük kan damarları genişler, kılcal kan damarları daralır, kan basıncın artar, böbrek üstü bezleri çalışmaya başlar vücuda epinefrin ve adrenalin salgılar, göz bebeklerin büyür. Hızlı adımlarla ilerlersin. Yaklaştığında tekrar vizörden bakarsın ve işte! İşte orada! Ufak bir gülümseme ile birlikte hemen yere diz çöküp açını ayarlarsın, ışığını kontrol edersin, kadrajda fazlalık yapan cisimleri atarsın, diyafram ve enstantene ayarlarını girersin...

Kalp atışların ortalama 100-110 vuru/dak seviyesindedir, nefesin hızlanmıştır ve tüm kasların gerilmiştir. Tekrar vizörden baktığında sağ işaret parmağın deklanşörün üzerinde hazır bekliyordur… İnanılmaz bir an’dır bu. Deklanşöre yarım basarak netliği belirlersin ve beklersin doğru zamanda yakalamak için…

O an gelmiştir artık ve… Kalp kasılır!!!

İşaret parmağının kasılması için beynine uyarı gönderirsin. Motor sinirler aracılığıyla işaret parmağının kasları öyle inanılmaz bir düzenle kasılır ki parmağın deklanşörü hissederek, yavaş yavaş, eze eze basar ve devre kapanır. Deklanşör pilden aldığı enerjiyi kendi üzerinden geçirerek perde, diyafram ve sensöre gönderir. Gelen ışık merceklerden kırılarak geçer ve diyaframa ulaşır. Yeterli ışık seviyesini sensöre düşürebilmek için girildiği ayar ölçüsünde sekiz diyafram bıçağı öyle muazzam bir biçimde daralır ki daha şimdiden mükemmel bir bokehin habercisidir… Sıra perdeye gelmiştir. Motor çalışır. Deklanşör aynası yukarı doğru kalkar ve pentaprizmanın altına çarparak tok bir ses çıkartır. Bu sırada perde sadece 1/250sn kadar açılıp sensörün ışığı görmesine izin verir. Işık sensör ile 0,004sn kadar birlikte olur. CCD sensör gelen analog bilgiyi dijitale çevirip işlemciye paslar. Microprocessor gelen bilgiyi içinde barındırdığı işleme yazılımı sayesinde gerekli renk, kontrast, keskinlik, doygunluk değerlerini girer ve tekrar analog (Fotoğraf) bilgi olarak CF karta kaydeder.

…ve gevşer…

Artık “O” senindir. Fotoğraf senin ellerindedir. Su gibi akıp geçen zamanın içerisinden 0,004sn’sini alıp kaydetmişsindir. İnanılmaz bir mutluluk duygusudur bu. Beynin arka kısmındaki hipotalamusun emriyle endorfin bezlerin mutluluk hormonu salgılar. Bu sırada kanında dolaşan epinefrin ve adrenalin hormonları enzimler tarafından parçalanır. Heyecan yerini sakin, huzurlu bir mutluluğa bırakır.

Can sıkıntın, sinirin, üzüntün hepsi geçmiştir. Yorgun ama mutlu bir şekilde evin yolunu tutarsın. Yaklaştıkça adımların hızlanır. Geldiğinde anahtarı sokmak için kapının deliğini zor bulursun. Aceleyle ayakkabılarını çıkartıp eve girersin ve hızla koşarsın. Çünkü mesanen haddinden fazla dolmuştur. Tuvaletin kapısını hızla açarsın ve…

…Nirvana’ ya ulaşmak böyle bir şey olsa gerek…

Bilgisayarı açarsın, hafıza kartını okuyucuya yerleştirip Fotoğrafı monitörü kaplayacak şekle getirirsin. Yatağına gidip uzanırsın ve yattığın yerden fotoğrafını izlersin. Yüzünde tebessüm vardır. Yorulmuşsundur ama değmiştir. Mutlusundur hem de çok… Yorgunluk belirtileri yavaş yavaş kendini gösterir, göz kapakların ağırlaşmaya başlar. Yüz üstü yatıp kolunu yastığın altına koyup uyumadan önce son bir kez fotoğrafına bakıp gülümsersin. Yüzünde Fotoğrafı çektiğin an’daki tebessümle uykuya dalarsın…

…başka bir fotoğrafın nerde olabileceğinin hayalini kurmak için…

*Mustafa Elmas'ın (sheldon) DF'deki yazısından alıntı..