Arkadaşlar,
Ben 77 doğumluyum...
Ben çocukken (hala büyümüş sayılmam; oyuncaklarımdan belli) herhangi bir yerde İstiklal Marşı okunsa yada çalınsa herkes "saygısından" olduğu yerde çakılı verirdi...
Yürüyenler yada dalga geçenler ayıplanırdı....
Şimdi ne o duyguyu verebilenler kaldı, ne de o saygıyı gösterenler...
Geçenlerde bir ilkokulda bayrak töreni vardı. İstiklal Marşı okunmaya başlayınca saygımdan durdum (pek tabii ki yolun ortasında değil) insanlar ilk başta bana ucube gibi baktı.. Bir süre sonra yaşlı bıyıklı bir beyefendi gülümseyip ve acı acı başını sallayıp, biraz da kendinden utanıp yanımda saygı duruşuna geçti.. Ve onu 3-4 kişi daha izledi.. Nasıl duygulandığımı ve gururlandığımı anlatamam..
Aslında bu duygular genlerimize işlemiş.. Ancak hepimizin bir toz fırçasına ihtiyacı var...